Kiedyś natrafiłam na wiedzę o rozwoju mózgu, ale w tak nudnej i suchej formie, że wyrzuciłam ją z programu jednego z naszych kursów. Chociaż od początku ze starszą córką działałam intuicyjnie i metodą prawopółkulową to dopiero od niedawna w pełni rozumiem, o co tak naprawdę chodzi. 

Teraz już nie mam rozkmin a’la „czy układanka lewopółkulowa może być też prawopółkulowa” i czy nie zaszkodzi dziecku układanie puzzli w ten czy inny sposób. Jestem również świadoma tego, że dla osiągnięcia maksymalnego potencjału każdego człowieka niezbędna jest integracja półkul mózgowych. Wiem też w jaki sposób należy rozmawiać z małym dzieckiem.

Zebrana przez lata i z wielu źródeł wiedza o każdej z półkul mózgowych, o piętrach mózgu i o najważniejszych jego częściach z punktu widzenia edukacji, pokazała mi pełny obraz i wypełniła wszelkie luki. Luki w układance, której potrzebowałam, żeby w pełni zrozumieć emocje moich dzieci, ich zachowania oraz to w jaki sposób uczą się ich mózgi.

Fascynującym tematem była dla mnie wiedza o superautostradach neuronalnych. Tak naprawdę dążę do tego, żeby moje dzieci miały ich jak najwięcej. 

Dzięki wiedzy o tym, jak rozwija się mózg moich dziewczynek jestem bardziej uważna, zauważam jak się zmieniają, lepiej rozumiem ich zachowania i lepiej pomagam im radzić sobie z emocjami. Zwłaszcza młodsza córeczka korzysta, bo ze starszą różnie bywało – wszystko ułożyło się w całość dość niedawno. Generalnie im więcej wiedzy wchłonęłam z różnych źródeł, tym lepsze było moje podejście i teraz… jest bajka.