Jako dziecko swobodnie biegałam po polach i lasach, zimą pół dnia spędzałam na sankach, by wracając do domu ogrzać zamarznięte stopy. Nie pamiętam zabaw w deszczu. Podejrzewam, że wychodziłam tylko wtedy, gdy była ładna pogoda, chociaż niekoniecznie tylko w ciepłe dni, ale te mroźne, śnieżne też. Inne dni, bardziej deszczowe i błotne prawdopodobnie były domowe. To było wiele lat temu i wtedy dzieci miały więcej czasu niż teraz. Pamiętam jeszcze w kl. 7 czy 8 sporo czasu na zewnątrz.

W dzisiejszych czasach obserwuję, że dzieci na zewnątrz brak. Często przebywają więcej wewnątrz. Ja sama z czasem coraz mniej miałam czasu poza wakacjami np. na spacery czy przesiadywanie w ogrodzie. Zresztą, gdy jest bardzo zimno muszę się bardzo motywować do wyjścia na spacer. Kiedyś pracowałam na kilka etatów i praktycznie w tygodniu nie było kiedy wychodzić. To się zmieniło, gdy pojawiły się dzieci.

Gdybym nie była świadoma całego wachlarza korzyści, jakie przynosi obcowanie z naturą, pewnie bym korzystała głównie w wakacje, ewentualnie inne ciepłe dni wolne od pracy (uwielbiam spacerować albo czytać książki na łące czy w ogrodzie) oraz w zimie przy okazji wyjazdów na snowboard. Zimą czy jesienią pewnie nawet nie trzymałabym się minimum, bo nie byłabym świadoma, że takowe istnieje. Choćby do paczkomatu łatwiej i szybciej podjechać samochodem. 

Jednak świadoma kombinuję i staram się korzystać z dobrodziejstw świeżego powietrza i kontaktu z naturą. Swoim dzieciom zapewniłam takie warunki, że spędzają kilka godzin dziennie na zewnątrz.