Odkąd zainteresowałam się dwujęzycznością zamierzoną minęło prawie 7 lat. W tym czasie wyszłam daleko poza dwujęzyczność, bo pojawiły się u nas inne języki: włoski, hiszpański, niemiecki oraz francuski. Moją motywacją do wprowadzenia dziewczynkom języka angielskiego było danie im szansy na rozumienie i naturalną komunikację w tym języku, zanim ktokolwiek im poda jakąkolwiek zasadę gramatyczną. Wiedziałam, że nauka systemowa rzadko prowadzi do tych umiejętności. Celem jest przerobienie podręcznika, a efektem często tzw. “milcząca znajomość języka” tj. pisemna, podczas gdy nie docenia się umiejętności poprowadzenia choćby prostej rozmowy.  Lekcje gramatyczne prowadzone po polsku często zyskują większą aprobatę rodziców niż konwersacje. Takie jest moje doświadczenie i doświadczenie wielu innych anglistów. 

O ile z angielskim, wprowadzanym metodą OPOL w wersji ekstremalnej nie musiałam jakoś specjalnie kombinować, to niejednokrotnie wyzwaniem był czas np. włoski. Moja córka potrafiła powiedzieć, że nie chce teraz mówić po włosku albo uparcie w czasie włoskim używała angielskiego. Intuicyjnie wiedziałam kiedy zupełnie odpuścić. Innym razem kombinowałam, raz mniej raz bardziej skutecznie. Cierpliwie przeczekiwałam przerwy, po których czekały mnie pozytywne zaskoczenia.

Młodsza córeczka wychowuje się w środowisku, w którym stosuję tylko sprawdzone patenty. Od samego początku mam właściwe podejście.